Bugün saat yaklaşık olarak 13:00'ten 19:30'a kadar ayrı kaldım İlke'den.. Bu kadar zor olacağını düşünmemiştim. Ağladı ağladı. Çok ağladı. Mahvoldum ben. Bir ara annem biberon yerine sakinleşene kadar kaşıkla beslemeyi denedi ve başarılı oldu. Çok sevindik. Sonra kakasını yaptı ve güzelce uyudu. Bu karnının da doyduğunu gösteriyordu. Rahatladık biraz. Bunları hep İlke'ye görünmeden, sesimi duyurmadan izledim. Sonra uyandı. O kadar çok ağladı ki... Meğer hıçkırık tutmuş. Kaşık da mutlu etmemiş onu. Muhtemelen beni istedi. Ne yapacağını bilemedi. Çok ağladı az kalsın gidip emzirecektim. Ama dayandım. Dayanmak zorundaydım. Çünkü bugün Perşembe ve Pazartesi işe başlayacağım. Çok düşündüm. Keşke işten ayrılabilseydim dedim. Keşke karşıda oturuyor olsaydık dedim, öyle olsaydı öğle tatillerinde süt iznimi de kullanıp eve gider emzirirdim diye düşündüm. Yıllar önce henüz çocuk sahibi olmadan önce Ferhan Metrocity'de çalışırken çok yalvarmıştım Tarabya taraflarında oturalım, kiralar uygunmuş diye. Uzun uzun mailler atmıştım, beni hayalperest olmakla suçlamıştı, halbuki geleceği öngörmeye çalışıyordum ve anne olmayı düşündüğüm için doğacak çocuklarıma yakın olmak istiyordum. Olmadı olmadı.
Ferhana kızdım sonra. Hızımı da alamadım aradım, mesaj attım. Taciz ettim galiba biraz. Ama çok kötü durumdaydım. Şakır şakır ağlıyordum. Bana yine bir suçlu arıyorsun değil mi dedi. Suçlu aramıyordum aslında, karar alırken bazen fikirlerimi elinin tersiyle çeviriyor, o yüzden geçmişte alınan bazı yanlış kararları hatırlasın ve ders alsın istedim galiba. veee sanırım, yok evet eminim, taşınmak istedim. Bana hadi karşıya taşınıyoruz desin istedim. Ödenmesi gereken kredilere rağmen, Kutay'ın eğitimi için bu yakada bir sürü okul araştırmış olmama rağmen. Şu an oturduğumuz eve 1 yıl önce taşınmış olmamıza rağmen. Çok istedim.Hem korktum bu düşünceden ve imkansız buldum hem de istedim. Bir hafta daha izin alırım diye düşündüm, bir haftada okulları kiraları muhitleri araştırır hemen ev tutar taşınırım diye düşündüm...Hatta internetten ev bile baktım...
Sonra akşam konu açılınca Ferhan ne dememi bekliyorsun, kalkıp karşıya mı taşınalım şimdi diye sorunca, elbette ki hayır, bunu da nerden çıkardın dedim. Bunda da samimiydim. Olacak iş değildi çünkü ama çok istedim...Çok istedim yavrularımın bana yakın olmasını..
İlke ne mi yaptı? Saat 7'ye doğru, henüz uyanmadan biberon vermeyi denedi annem ve başardı:):) Karnını doyurdu bebeğim. Akşam 19:30 gibi kucağıma aldım onu sanki işten yeni gelmiş gibi.. Öptüm öptüm sarıldım oynadım. Çok sevinmedi. Yüzüme bakmadan emdi ve uyukladı bir süre. Emdi emdi. Sonra da bir gülücük attı ki mutluluktan uçtum ben. Ama sanki kızımın bakışları değişmişti bugün. Olgunlaşmıştı benim minik kızım, olgun olgun bakıyordu artık sanki, ya da bana öyle geldi...